Zet ervaringsdeskundigheid in
Met mijn projecten en trainingen breng ik graag het vliegwiel in beweging waarmee mensen zelf verder kunnen. Vanuit ervaringsdeskundigheid werken aan een inclusieve wereld.
Voorbeelden van mijn werk
Mijn kindje is het Landelijk Netwerk van Ervaringsdeskundigen, de Veerkracht Centrale. Daar komen ervaringsdeskundigen uit alle sectoren, en met allerlei soorten werk, samen. Het verschil tussen ervaringsdeskundigen werken we uit in het project ‘Waardering ervaringsdeskundigen’ waar ik projectleider van ben.
Bijeenkomsten waar mensen met totaal verschillende beperkingen bij elkaar komen, het blijft een uitdaging. Het kan wél, door te schakelen tussen de verschillende niveaus en communicatievormen. Een voorbeeld: LFB Ede organiseerde een bijeenkomst rondom de gemeenteraadsverkiezingen. De raadszaal zat vol met mensen met een verstandelijke beperking, raadsleden en andere vertegenwoordigers van politieke partijen. Als dagvoorzitter bewaakte ik dat iedereen elkaar écht begreep en geïnteresseerd bleef.
Van online peilingen tot co-creatie. Van het definiëren van een bepaalde doelgroep tot het schrijven van teksten op het bijbehorende niveau. Ik kan mensen betrekken en draagvlak creëren. En de andere kant. Sinds mijn studententijd heb ik gedegen ervaring als belangenbehartiger, lobbyist en actievoerder.
Lezingen en workshops over de mogelijkheden van het VN-verdrag voor mensen met een beperking. Ik geef trainingen aan ervaringsdeskundigen die hier in hun eigen gemeente mee aan de slag gaan.
Mijn ervaringsdeskundigheid
Lang kon ik volhouden dat alles goed was. Ik had de power en wilskracht om dóór te gaan. Alles ging me makkelijk af. Ik deed twee studies tegelijkertijd, en veel vrijwilligerswerk. Ik werd voorzitter van de Landelijke Studenten Vakbond. Kreeg een leuke vriend, baan, huis en twee kinderen. Voor mijn extreme vermoeidheid was geen medische oorzaak te vinden, dus dat kwam vast omdat ik zo druk was. En voor alle plotselinge wendingen in mijn leven was ook een verklaring. Het leven lachte me toe. Terugkijkend zie ik alles anders. Maar terugkijken is altijd makkelijker.
In korte tijd verloor ik mijn werk, ging ik scheiden en in een caravan wonen. Maar het ergste was het overlijden van mijn zoontje van 4. Nog twee jaar hield ik het vol, toen moest ik toegeven dat ik geen supermens ben. Er volgde een behandeling van drie maanden in een GGZ-instelling en vele therapieën. 15 jaar lang ging het elk jaar een klein stukje beter, en sinds een paar jaar kan ik zeggen dat mijn oude kracht weer terug heb.
Ik leef wel met een flinke beperking. Ik heb de lastige kanten van ADHD, bipolariteit en hoogbegaafdheid onder ogen leren zien. Het lastigste blijft die vermoeidheid. Sinds mijn pubertijd kan ik in slaap vallen zodra ik niets te doen heb. Een trage schildklier is een deel van de verklaring. Soms zit er zo’n mist in mijn hoofd, dat ik niet eens na kan denken. Er zijn van die dagen dat ik hooguit 2 uur achter elkaar buiten bed ben, wazig voor me uit starend. Iedere dag neem ik dus een handjevol pillen, en pas ik de geleerde lessen toe. Als ik het rustig aan doe is het leven meer dan goed. Maar rustig aan doen, dat blijft lastig. Ik heb nog zoveel plannen…