Supervrouw

Lang kon ik volhouden dat alles goed was. Ik had de power en wilskracht om dóór te gaan. Alles ging me makkelijk af. Ik deed twee studies tegelijkertijd, en veel vrijwilligerswerk. Ik werd voorzitter van de Landelijke Studenten Vakbond. Kreeg een leuke vriend, baan, huis en twee kinderen. Voor mijn extreme vermoeidheid was geen medische oorzaak te vinden, dus dat kwam vast omdat ik zo druk was. En voor alle plotselinge wendingen in mijn leven was ook een verklaring. Het leven lachte me toe. Terugkijkend zie ik alles anders. Maar terugkijken is altijd makkelijker.

De klap

In korte tijd verloor ik mijn werk, ging ik scheiden en moest in een caravan gaan wonen. Maar het ergste was het overlijden van mijn zoontje van 4. Nog twee jaar hield ik het vol, toen moest ik toegeven dat ik geen supermens ben. Er volgde  een behandeling van drie maanden in een GGZ-instelling en vele therapieën.

15 jaar lang ging het elk jaar een klein stukje beter, en sinds een paar jaar kan ik zeggen dat mijn oude kracht weer terug heb.

Het eerlijke verhaal

Ik leef met een flinke beperking. Ik heb de lastige kanten van ADHD, bipolariteit en hoogbegaafdheid onder ogen leren zien. Het lastigste blijft die vermoeidheid. Sinds mijn pubertijd kan ik in slaap vallen zodra ik niets te doen heb. Een trage schildklier is een deel van de verklaring. Soms zit er zo’n mist in mijn hoofd, dat ik niet eens na kan denken. Er zijn van die dagen dat ik hooguit 2 uur achter elkaar buiten bed ben, wazig voor me uit starend. Iedere dag neem ik dus een handjevol pillen, en pas ik de geleerde lessen toe. Als ik het rustig aan doe is het leven meer dan goed. Maar rustig aan doen, dat blijft lastig. Ik heb nog zoveel plannen…